Steven Spielberg her zaman çılgın film yapma becerilerine sahip olmuştur. Bundan kimsenin şüphesi yoktur umarım. çeneler? Er Ryan’ı Kurtarmak’taki D-Day sekansı? Lincoln’ün büyük parçaları mı? Muhtemelen Spielberg filmlerinden çok fazla nefret etme eğiliminde olduğum için şu anda aklıma gelmeyen birçok başka sekans? Hepsi inanılmaz derecede etkili.
Ancak Spielberg’in genel duyarlılığı o kadar sinir bozucu derecede donuk, ciddi, duygusal ve bayat ki, yeteneğinin olanaklarını aşağı çekiyor, o her zaman benim sinemasever varlığımın belası oldu. Veya ana yasaklardan en az biri.
Ve The Fabelmans, Spielberg’in nasıl ortaya çıktığına dair kendi otobiyografik anlatımıdır. Bu yüzden ona büyük, meta-Spielbergci bir övgü ve izlemek benim için büyük ölçüde işkence.
The Fabelmans
Filmin büyük sergi salonları yerine bağımsız sanat evi sinemalarında gösterilmesi beni şaşırttı. Ama sonra, ısrarla “sanatçı” statüsü kazanmaya çalışıyor ve Jaws, Close Encounters of the Third Kind , ET ve Indiana Jones ve Jurassic Park serileriyle gişe hasılatını o kadar fethettiğinden beri uzun yıllardır öyleydi. artık fethedilecek kâr odaklı dünyalar yok. 1980’lerin ortalarından beri The Color Purple (1985), Empire of the Sun (1987), Schindler’s List (1993), Amistad gibi ciddi filmlerle Alfred Hitchcock’u ultra popüler film şovmeninden efsanevi dahi auteur’e taşımaya çalışıyor. (1997), Er Ryan’ı Kurtarmak (1998), AI (2001), Münih (2005), Savaş Atı (2011), Lincoln (2012) vb.
Fabelman Ailesi , Spielberg’in beyazperdedeki ikinci kişiliği olan genç Sammy Fabelman’a (Gabriel LaBelle), sanatçılara karşı bilim adamlarına karşı iki kampa bölünmüş bir ailede yeşermekte olan bir sinema dehası muamelesi yaparak bu arayışa devam ediyor. “Sammy benim gibi” diyor hayat dolu ve yetenekli bir piyanist olan annesi Mitzi (Michelle Williams), çekici eş-anne rolünde kendini sürekli kaybediyorken, Sammy’nin yumuşak huylu işkolik babası Burt (Paul Dano) sürekli yükselen bir kariyer yolu çiziyor. parlak bir elektrik mühendisi olarak RCA, GE ve IBM’de bilgisayar geliştirmenin zemin katında yer alıyor.
Sık sık ortak çalıştığı Tony Kushner (Münih, Lincoln, West Side Story [2021]) ile çalışan Spielberg, aşırı şematik ve her şeyi sıfırdan açıklayan bir senaryo hazırlıyor. Cecil B. DeMille’in The Greatest Show on Earth (1952) filmine giden Sammy’nin (Mateo Zoryon Francis-DeFord) ilk filminin ilk sekansını alın. Keşke Spielberg’in çok uzun bir kariyer boyunca sürekli olarak daha az ilginç ama daha popüler filmler yapmış bir yönetmenden bu kötü şöhretli vasat gösteriyi seçmesinin bir şekilde mantıklı olduğunu söyleyebilseydim. Ama oldukça gerçekçi bir seçim – bu yüzden aslında küçük Stevie Spielberg’in gördüğü ilk film.
Ama küçük Sammy birdenbire filmi izlemekten korkar. Böylece babası, film projeksiyonunun gerçekte nasıl çalıştığını açıklayarak onu rasyonel mühendislik terimleriyle rahatlatırken, annesi onu sinemasal deneyim olan güzel, dışsallaştırılmış rüyayı teşvik eden anlamlı, duygusal, gösterişli terimlerle rahatlatır. Ebeveynlerden hiçbiri bu sirk filminde büyük bir tren kazasının dramatize edileceğini veya oğullarının bundan o kadar korkacağını ve daha sonra yeni oyuncak tren setine çarparak travmayı tekrar tekrar yaşamak zorunda kalacaklarını bilmiyor. ve tekrar . Sonunda, kazayı filme çekmenin tren setini kurtardığını ve izlemenin de bir o kadar tatmin edici olduğunu keşfeder.
Seyircinin bu yaygın psikolojik süreci
Seyircinin bu yaygın psikolojik süreci anlayamayabileceğinden endişe duyan Spielberg ve Kushner, Mitzi’ye çoktan netleştikten çok sonra, “Ah, anlıyorum, kontrolü ele almak istiyor. ”
Evet. Bu doğru. Bunu yaparak, donmuş korkuyu yönetilebilir ve dolayısıyla heyecan verici olacak kadar korkutucu hale getirir. Sanırım Mitzi’nin de tüm bunları söylemediği için şükretmeliyiz.
Genel olarak, The Fabelmans, Spielberg’in derinlik denemelerinin çoğu gibi kısa ve öz bir slogandır. Zavallı Michelle Williams, 1950’lerin orta sınıfının sıkıcı geleneklerine hapsolmuş ve Mame Teyze’yi onların içinden geçirmeye çalışan Mitzi rolünü üstlenerek filme biraz canlılık ve gerilim getirmek için tüm sinirlerini ve kaslarını zorlamak zorunda. Bu, harika bir aktör olan Williams’ın aptalca – neredeyse palyaço benzeri – aşırı oyunculuk anlarına itildiğini ilk kez görüyorum.
İlk başta, bunun gelişmekte olan psikoz da dahil olmak üzere ciddi bir akıl hastalığına işaret etmesi gerektiğini düşündüm. Bununla birlikte, Mitzi’nin yalnızca bir konser piyanisti ve eğitimli dansçı olarak durduğu kariyeri nedeniyle değil, aynı zamanda gerçek aşkı olan girişimci Bennie Loewy’yi (Seth Rogen) kaybetmesi nedeniyle derin bir depresyona girdiği ortaya çıktı. Çocuklar, hayatlarının her yerinde olduğu için ona “Bennie Amca” diyorlar. Hatta Burt, Bennie’ye GE’de yeni bir iş bulmasında ısrar edince Mitzi onlarla New Jersey’den Arizona’ya taşınır.
Bu çok kötü
Bu çok kötü, çünkü diğer kayıp çok daha sürükleyici, tuhaf ve unutulmaz ve doruk noktasına filmin ortasında, kader bir aile kamp gezisinde, Mitzi arabanın yanında ışıklı geceliğiyle aniden doğaçlama bir bale performansı sergilediğinde ulaşır. farlar. Kızları (Julia Butters, Keeley Karsten ve Sophia Kopera), özellikle anneleri dans ederken geceliklerinin ardından görüldüğünde utanç içinde kalırlar, ancak erkek kampçılar – Burt, Bennie, Sammy – olay karşısında şaşkına dönerler. başka çıkışı olmayan sanatsal ifadenin ani, dokunaklı, eksantrik, erotik bir gösterimi.
Bennie ve Mitzi’nin kamp gezisinde genç Sammy tarafından yanlışlıkla kameraya yakalanan duygusal ilişkisi, küçük bakışlar, jestler ve dokunuşlardan başka bir şey değildir. Spielberg bunu, kameranın çıplak gözle görülemeyen şeyleri, Film Çalışmaları 101 materyalini nasıl ortaya çıkarabildiğini, ancak iyi dramatize edildiğinde her zaman sihir gibi çalışan bir çalışmaya dönüştürüyor. Sammy aynı kare üzerinde ağır çekimde tekrar tekrar koşarken, sonra donmuş karelerde, göz temasında, gülümsemelerde, hızla geri çekilen beldeki el selüloitin kendisinden çıkıyormuş gibi görünüyor. boyutu gözümüzün önünde.
Spielberg, Mitzi’nin sadık bir ev hanımı ve anne olarak yıllarca rotasında kalmaya çalışmasının ardından, bu hafif ihlali ve ebeveynlerinin evliliğinin büyük bir operaya layık bir trajediye dönüşmesini temsil edecek. Boşanmayı acı çeken bir insanlığın başına gelebilecek en kötü kader olarak tasvir etmesiyle uzun zamandır dikkat çekiyor:
Ama elbette, Spielberg’in röportajlarda defalarca tartıştığı ve “Yakından Karşılaşmalara Üçüncü Türden” (1977) filmlerine kadar kendi filmlerinde parçalanmış evler için şablon haline gelen anne babasının boşanma destanı, birçok izleyiciyi heyecanlandıracak bir şey değil.
Spielberg’in 1950’lerdeki sıkıcı orta sınıf tavrı
Neden pek çok Amerikalının revize edilmediğini anlamıyorum – daha önce hep olmuştur. Ve her zaman son sinirimde işe yaradı, Spielberg’in 1950’lerdeki sıkıcı orta sınıf tavrı, hayatın her şeyin yolunda gitmesi gerektiği ve olmadığında bu bir rezalet. Demek istediğim, her şeyin ne kadar iyi gitmesini bekliyorsun? Spielberg’in babası bilgisayar alanında son derece başarılı bir öncüydü – ailenin geliri istikrarlı bir şekilde artıyordu – ailenin yaşadığı tek hoş olmayan ev, Kaliforniya’daki kendi görkemli modern evleri yokken birkaç aylığına katlanmak zorunda oldukları kiralık bir ev. inşa ediliyor. Ve Steven Spielberg’in kendisi, gençliğinden itibaren, bir insanın elde edebileceği kadar başarılı oldu ve tam olarak her zaman yapmak istediği şeyi yaptı.
Kuşkusuz, filmin tasvirinde, antisemitizmin California’da Arizona’dan daha kötü olması ve genç Sammy’nin birkaç bağnaz sporcu tarafından zorbalığa uğraması şok edici. Ancak sinemanın gücüyle intikamını alır ve mezuniyet sınıfının haraç filmini bir araya getirerek birini (Oakes Fegley) tam bir ezik, diğerini (Sam Rechner) bir ezik gibi göstererek her ikisine de tamamen sahip olur. Leni Riefenstahl’ın Olympia’sında atletik yarışmalar kazanan bir Aryan usta ırkının üyesi .
Usta-yarış sporcusu bunu en zor şekilde karşılar çünkü Sammy’nin filmi onu yaşayamayacağı bir şekilde mitolojikleştirmiştir. Uzun boylu ve yakışıklı olmasına rağmen, temelde zayıf, güvensiz bir ergen karmaşası. Sammy’yi film için ağlayarak yıkıldığını kimseye söylememesi konusunda tehdit ediyor ve Sammy neşeyle, “Yapmayacağım – yani, bunun hakkında bir film yapmaya karar vermedikçe!”
David Lynch tarafından canlandırılan John Ford
Spielberg’in gençliğindeki zafer yürüyüşü, film yapımının baş kahramanlarından biri olan ve unutulmaz bir şekilde David Lynch tarafından canlandırılan John Ford ile tanıştığında doruğa ulaşır. (Lynch görünüşe göre rolü haftalarca defalarca geri çevirdi, ancak Spielberg izin vermedi.) Bu ilginç çünkü Lynch hemen hemen Spielberg karşıtı ve kısa bir sahne için Spielberg biraz Lynch benzeri bir duruş sergiliyor. . Amerikan garip saltanatının bir vizyonu.
Öfkeli, gözleri yamalanmış Ford purolarından birini yaktığında, şişkin gözlü Sammy’nin izlediği dev alevi söndürmesi tam bir dakika sürmüş gibi görünüyor, ta ki bir puro yakma eylemi kopana kadar. dünyevi anlam. Bu, Ford’un bazı kışkırtıcı iç güçlerini ateşleyen endişe verici bir eyleme dönüşür. Ve tabii ki, Ford birdenbire Sammy’ye ağır bir darbe indirdi, her zamanki sinirli talepleriyle ve kendi kendine cevapladığı sorularla meşgul oldu.
Bu arada, normcore sinemanın kralı Spielberg’in nadiren aldığı bir tavsiye.
Bu nedenle, çoğu sahneden daha canlı olmasına rağmen, son sahne, bariz meşale kaydırma etkisi nedeniyle nihayetinde filmin en sıkıcı, diş gıcırdatan ara sahnesidir. Orson Welles gibi diğer büyük film yapımcıları tarafından bile genellikle neslinin en büyük Amerikalı film yapımcısı olarak kabul edilen Ford, sinema dehasını Spielberg’e aktararak onu gelecek neslin en iyisi yapıyor.
Ve elbette filmi izlememizin tek nedeni, film kendi kendini kutlayarak sona erdikten kısa bir süre sonra, genç Fabelman/Spielberg’in Hollywood’da bir ok gibi yukarı doğru fırlayarak TV çalışmasından uzun metrajlı filme süzüldüğünü hepimizin bilmesi. inanılmaz derecede başarılı olan Duel’i (1971) yirmi beş yaşında yönetmek, ardından onu yirmi dokuz yaşında Jaws ile büyük – çok büyük – yapmak.